morgen neem ik afscheid...
van vertrouwde geluiden
bekende geuren
vergroeide gewoontes
welbekende plekjes
mooie herinneringen
chaos hier en daar
mijn eigen plekje
hun plekjes
pogingen
successen
terugkerende frustraties
warme momenten
....
we hebben er een jaar of 3 naar toe geleefd.
het einde leek nooit in zicht, een ondefineerbaar moment ergens voor ons dat nooit leek te komen.
maar nu is het eindelijk zover.
morgen verhuizen we.
ons hele leven zit (eindelijk) in dozen,
klaar om ingeladen te worden, en weer uitgepakt te worden.
de ene dag keek ik er naar uit, ongeduldig om al die nieuwe kamers in te richten, een hoofd (en pinterestbord) vol kleuren en ideeën.
de volgende dag leek het me een verschrikking om deze plek, die ik thuis noem, waar we getrouwd zijn, kinderen verwekt en thuisgebracht hebben, getroost, gelachen, gevloekt, gehuild en zoveel meer, ooit te verlaten.
vandaag ben ik zo moe van het voortdurende inpakken en plannen dat ik zoiets heb van "let's get it over with"
ook al ben ik deze hoop bakstenen dankbaar voor de voorbije 7 jaar, en heb ik al meer dan een traantje gelaten bij het idee de deur achter me toe te trekken,
het zijn de mensen die erin wonen die het een thuis maken.
en die gaan gelukkig allemaal mee.
klaar voor een nieuw avontuur, ook al is het dan met een klein hartje.
x
