over een zondagvoormiddag met playmobil

een goedgevuld maar superfijn weekend was het.  zo eentje waar je even je hele "to do" lijst vergeet en gewoon geniet. 

eerst onze jeugd herbeleven op vrijdagavond met een fuif bij de plaatselijke jeugdbeweging. gisteren een namiddag/avond kletsen en (kringloop)winkelen met vriendinnen en deze ochtend de lancering van super 4 van playmobil. 

de meisjes (en ikzelf ook ) vonden het wel spannend, want eigenlijk wisten we niet goed wat ons te wachten stond. onderweg naar Brussel keken ze al enkele filmpjes op deze site. en stil dat het was in de auto! 

bij aankomst stonden er  overal levensgrote playmobil mannetjes. 

er waren tafels vol playmobil speelgoed. ik zou niet graag al die kleine stukjes terug bij elkaar gezocht hebben na afloop. 

plezier verzekerd voor jong en oud   groot en klein. 

de catering was ook dik in orde. we gingen naar huis met goed gevulde buikjes en een lichtelijk gestegen bloedsuikerspiegel. vooral de mini donuts met choco van binnen waren heerlijk! 

de super 4 helden liepen er ook rond. 

 de goodiebags werden even opzij gezet zodat we samen met Twinkle op de foto konden. 

en dit vatte de dag samen volgens Patat. soms zegt een beeld meer dan 1000 woorden. 

bedankt playmobil voor een fijne voormiddag!

 bedankt walkietalkie voor de uitnodiging! 

de schattigste poesjes ooit

toen we besloten aan kinderen te beginnen, zei mijn man vaak: "als ze maar een karakter hebben, dat ze weten wat ze willen". de goden hierboven hebben zijn gebeden verhoord. aan karakter en een eigen wil gelukkig geen gebrek bij Patat en Kroket. 

ze weten ook wat ze willen uit mijn stoffenkast. gewoonlijk vragen ze niet om te gaan winkelen, maar komen ze winkelen in mijn stoffencollectie en wordt er dan (meestal) samen een patroon uitgezocht. 

zo zagen ze een hele tijd geleden een foto van een jurk in poezenstof in het boek homemade mini couture. ik heb hun moeten beloven dat, als ik de stof ooit tegenkwam, ik ze zou kopen voor hun. 

op de eerste editie van de la maison victor fashion fair lagen die poezen naar mij te lonken ( samen met een hele hoop andere stoffen) en belofte maakt schuld, dus lagen die twee meter  poezen al een hele tijd te soezen in mijn kast. 

zoals elk jaar maak ik een verjaardagsjurk voor hun. in juli werd Patat al 7, en dus maakte ik voor haar een poezenjurk voor ze te groot zou zijn voor die stof. 

omdat de print vrij druk is, koos ik voor een eenvoudig model, met enkele details. 

ik gebruikte Stof voor durf het zelvers 2 en gebruikte het basis voorpand en het rugpand Max (met de V- uitsnijding). voor de rok koos ik voor Lee, de gerende rok. zo heb ik tenminste nog stof over om voor Kroket ook nog een jurkje te maken. 

nu had ik in het verleden al gehoord dat die maatjes smal uitvallen, maar na opmeten kwam ik uit op een maatje 128 voor mijn 7 jarige. na het passen heb ik het zelfs 1 cm versmald onder de oksels, op 0 uit naar de taille. 

de halslijn vooraan maakte ik 1 cm dieper. 

enkel het bovenstuk werd gevoerd met een dun, wit katoentje. 

een gouden satijnlint in de taille om het geheel af te maken met een strikje. ik stikte het niet vast, maar maakte met borduurgaren twee lusjes in de zijnaden waar het lint door kan zodat het mooi blijft zitten. 

dit was mijn eerste poging tot een doorlopende print ooit, op een kledingstuk tenminste. 

het heeft me even gekost om de juiste herhaling in het patroon en de durf te vinden om de schaar in mijn stof te zetten,   al kan dat ook aan het late uur en het glas wijn erbij gelegen hebben. 

de blinde rits ging er van de eerste keer perfect in, gelukkig maar. 

omdat Patat met haar verjaardag zelf nog in de gips zat, en dat niet zo mooi staat op foto's, namen we de foto's afgelopen vakantie in Disneyland, maar daarover meer een volgende keer. 

patroon: stof voor durf het zelvers 2

stof: Kittens, van Michael Miller, geen idee meer van welke webshop

voering: voorraad

rits: voorraad

lint: veritas

sprakeloos

de hele avond al loop ik rond met een hoofd vol vragen.  op zich niet zo anders dan de meeste avonden, want stil is het nooit in mijn hoofd, maar vandaag is het met een beklemd gevoel want ik ben bang dat ik vandaag een stukje onschuld van mijn dochters verwoest heb. 

gewoonlijk luister ik enkel naar het nieuws op de radio, enkel in uitzonderlijke gevallen zal ik het laat-avondnieuws nog eens opzetten of het nieuws even opvragen via de tv-theek. enerzijds omdat ik om 19 uur gewoonlijk met een heleboel andere zaken bezig ben, anderzijds omdat ik het niet altijd even boeiend vind en vaak ook omdat ik niet telkens geconfronteerd wil worden met alle miserie in de wereld. en ik wil ook mijn meisjes afschermen van en beschermen tegen alle gruwelijke beelden die je te zien krijgt.  ik wil zo graag geloven in het goede in de mens, en dat is nu niet bepaald de boodschap die je daar te horen krijgt. 

gisteren zag ik echter 1 bepaalde foto verschijnen in mijn overzicht op facebook. eentje die me naar de keel greep en niet meer losliet. 

dus vandaag besloot ik, net klaar met eten, om toch even het nieuws op te zetten, ook al vermijd ik dat als de kinderen nog op zijn. 

de kans om nog even tv te kijken, ook als wat het geen kinderprogramma, lieten ze zich niet ontglippen en ze kropen gezellig even op schoot. 

een kwartiertje eerder had ik net nog een preek afgestoken tegen de jongste dochter, die niet van haar volkorenspaghetti wou eten, over mensen die geen eten hebben. de preek maakte niet veel indruk. de dochter ging liever van tafel met honger, dan te eten. 

maar goed, daar zaten we dus, gezellig bij elkaar, veilig en warm en drie van de vier met een gevulde buik. toen de eerste beelden van de vluchtelingen getoond werden, voelde ik hun ongeloof, hun verwarring. tijdens de hele uitzending vuurden ze de ene na de andere vraag af, helemaal verbijsterd. 

armpjes werden om mijn nek geslagen en steeds weer stelde mijn meisjes dezelfde vraag: "waarom doen die mensen dat? waarom zus, waarom zo? " ik zag in hun ogen het onbegrip, de angst en ik begon me af te vragen of het wel zo verstandig was geweest om hun mee te laten kijken? want ik had een idee aan wat ik me kon verwachten, zij niet. zij hebben nog het pure van een kind: naief en vertrouwend in het mooie en goede. 

 eenmaal in bed, na een verhaaltje, bleven de vragen komen. en ik had maar beperkte antwoorden. 

onze oudste, de gevoeligste van de twee,  huilde, maar had geen woorden om uit te leggen waarom. en ik had geen woorden om haar te troosten. dus liet ik haar uithuilen en hield haar vast, terwijl ik over haar haren streek, me ondertussen afvragend of het verstandig was dat ik haar liet mee kijken? 

tegelijkertijd was ik zo dankbaar dat mijn kinderen in een veilige omgeving opgroeien, dat ik haar kon troosten, dat ze veilig in haar bedje lag. om me daarna meteen weer af te vragen of ik nu een stukje onschuld en vertrouwen vernield heb? of  ik er juist goed aan gedaan heb om hen wat bewuster te maken van de niet altijd zo mooie wereld om hen heen?  

mijn hart en hoofd zitten dus vol vragen, maar eigelijk is dat nog altijd een luxeprobleem denk ik, want al die andere moeders en vaders hebben vast een heleboel andere vragen en zorgen in hun hoofd en hart. want uiteindelijk is dat nog altijd wat we allemaal zijn: mensen, ouders en kinderen, ongeacht nationaliteit.