goede voornemens: de tussenstand....

Ik bedacht me vorige week ineens dat ik ergens, ver weg in januari, naar goede gewoonte weer een hele resem goede voornemens gemaakt had. 

En naar mijn aloude gewoonte om die meteen ook weer aan mijn laars te lappen of gewoon compleet te  vergeten, besloot ik om eens een soortement van tussentijdse evaluatie te doen. Die spreekwoordelijke stok achter de deur blijkt nogmaals handig, want nu had ik een lijstje om naar terug te grijpen in plaats van een vage herinnering en een goede intentie. 

Goed op tijd voor er weer een nieuwe waslijst aan goedbedoelde levensveranderingen opgemaakt dient te worden dus.... 

Dit is de status quo van mijn goede voornemens: 

1. (nog) gezonder eten. 

Deze is alvast gelukt. De boterhammen met choco zijn tot nu toe op mijn beide handen te tellen. Ontbijten doe ik nu met fruit en griekse yoghurt of havermout met vers fruit. De aardappelen, pasta en andere heerlijke bronnen van koolhydraten komen nog maar af en toe op mijn bord en ik denk dat ik maar 1 keer een kant en klare maaltijd heb opgewarmd. Er werd zeker nog gezondigd, maar er is sinds de zomer toch al 5 kg minder Heidi. Dat doet mij eraan denken dat ik binnenkort nog iets wil delen over een nieuw project waar ik mee bezig ben! 

2. vaker gaan sporten.

Het goede voornemen was er, de rugwervels strooiden roet in het eten. De eerste vijf maanden van het jaar  had ik zoveel pijn dat ik met moeite rond kwam met de huishoudelijke taken, laat staat dat ik de energie had om te gaan sporten. De 5 km van Heist op den Berg liet ik dan ook aan mij voorbij gaan. Gelukkig keerde daarna het tij en sinds kort ga ik weer een keer of twee per week naar het fitnesscentrum.

In de zomer verkochten we ook onze zware bakfiets waar nauwelijks nog mee gereden werd en schaften ons twee stadsfietsen aan en waar mogelijk gaan we nu met de fiets ergens naartoe in plaats van met Koning auto. Alle beetjes helpen he.  

3. minder afval produceren.

Dit was eigenlijk de trigger om terug te denken aan mijn lijstje met voornemens. Ik kreeg vorige week namelijk de afrekening van het huisvuil en wat bleek: we hebben zomaar eventjes het gewicht van ons restafval gehalveerd! Missie geslaagd denk ik. Nu enkel nog minder plastiek zien te verbruiken, want dat blijft een pijnpunt jammer genoeg. 

4. een maandelijks "te naaien" lijstje maken

Daar kan ik kort over zijn: de lijstjes werden misschien gemaakt, maar daar bleef het merendeels ook bij. Buiten cadeautjes werd er niet bijster veel voor onszelve genaaid. 

Maar ik ben mij aan het herpakken. Misschien lukt het dan toch nog tegen januari om hier iets positiefs over te zeggen? 

5. terug zelfstandige worden

Mission accomplished! 

6.proberen elke dag een betere versie van mezelf te zijn, 

Work in Progress....

Al bij al is dat niet slecht, al zeg ik het zelf. Er is altijd ruimte voor verbetering, maar de ene dag gaat nu eenmaal beter dan de andere, maar ik ben eigenlijk heel tevreden met deze tussenstand. Hopelijk kan ik dat nog altijd schrijven in januari. 

Denken jullie nog wel eens aan jullie lijstje met goede voornemens? Werd het Mission accomplished or Mission Impossible? 

mijn lijf: een haat-liefde verhouding....#boosyourpossitivity

Deze week was de opdracht van de #boostyourpossitivity campagne van Activia er eentje in het kader van je eigen lijf graag zien.
O boy!

Mijn lijf en ik, dat is een eeuwige tweestrijd, een (veel te ) vaak weerkerend gevecht in mijn hoofd, het moeilijke evenwicht tussen rede en gevoel. Over dat gevecht schreef ik trouwens  hier al een keer. 

Onzeker ben ik sinds mijn kindertijd, altijd ontevreden met mezelf.  Ik was me als kind al pijnlijk bewust van mijn lichaam. En dat beterde niet in de puberteit (bij wie wel eigenlijk).  Gepest worden, op balletles zitten, zwanger zijn, het waren dingen die me alleen maar onzekerder maakten over hoe ik eruit zag. 

Daarnaast heb ik sinds enkele jaren vaak rugproblemen. Na de bevalling van Kroket kreeg ik een dubbele hernia, die jammer genoeg nooit meer helemaal weg is gegaan. Met als resultaat dat ik sommige zaken niet durf / kan doen. Al realiseer ik me ook dat er mensen zijn die veel meer pijn hebben of veel minder dingen kunnen dan ik, soms lijk ik wel een oud vrouwtje. En dan ben ik boos op dit lichaam dat mij naar mijn gevoel in de steek laat. Dan wil ik dingen kunnen doen, zonder er eerst bij na te denken. Of zonder de dag(en) nadien plat te moeten liggen. Of hulp te moeten vragen omdat ik de wasmand niet zelf kan dragen. Of mijn kind niet kan oppakken. Dan ben ik boos, teleurgesteld, verdrietig,....

Langs de andere kant, heb ik een ongelooflijk respect voor het wonder van het menselijke lichaam. Tijdens mijn opleiding leerde ik er (quasi) alles over. Het is gewoon een wonder hoe een lichaam zo ingenieus werkt. Dat het ons in staat stelt om te leven, te leren, te groeien, te genezen, kinderen op de wereld te zetten....Daar kan je alleen maar vol bewondering en verwondering naar opkijken.

Ik heb altijd al een interesse gehad in gezonde voeding en dito levensstijl. Er zijn periodes geweest dat de theorie en de praktijk niet altijd even mooi op elkaar afgestemd waren, maar ik heb wel altijd de intentie gehad om zo goed mogelijk voor mijn lichaam te zorgen.  En dat probeer ik ook mee te geven aan mijn kinderen. 

Let's face it: twee zwangerschappen later zie ik er niet beter uit dan toen ik een tiener / twingtiger was, en dat zal ook niet snel het geval zijn, maar ik ben wel milder voor mezelf geworden. Meestal dan toch.

Want hoe boos ik soms ook mag zijn op mijn lichaam omdat het niet doet wat ik wil, of er niet uitziet zoals ik graag zou willen, het is wel mijn wonderlijke lichaam, waar mijn ziel / geest in mag wonen, zodat die kan leven, leren, genieten, ontdekken, dromen en doen. Dat mijn kinderen gedragen heeft en op de wereld gezet heeft.  Met beginnende rimpels die bewijzen dat ik gelachen en gehuild heb, en littekens waar een verhaal aan vasthangt. 

Mijn lichaam dat niet perfect, maar  menselijk is. 

En zo kan ik op sommige momenten zeggen: I love my body. Niet zozeer om hoe het eruit ziet, maar wel om wat ik er mee kan doen.