lesje geleerd...

iedereen kent ze waarschijnlijk wel, 

die dagen dat je je niet goed in je vel voelt.

dat er niets in die overvolle kleerkast  zit waar je je goed in voelt.

dat je niet begrijpt waarom iemand je ook maar een compliment geeft en meteen denkt dat er iets op je lip is blijven zitten of dat je een vestimentaire fout gemaakt hebt als er ook iemand nog maar naar je kijkt.

als ik dan toevallig eens een foto van mezelf ergens zie van pakweg, 5, 10 of 15 jaar geleden,

denk ik steevast: "dju, toen zag ik er toch goed/beter uit".

terwijl ik me in die periode van mijn leven niet noodzakelijk (een meestal zelfs) slechter, onzekerder,

lelijker voelde dan nu. 

of het effectief zo was dat ik er slechter/beter uitzag, geen flauw idee.

het beeld van hoe ik eruit zie, is maar een idee in mijn hoofd. 

gekleurd door de emoties die ik op dat moment beleef.

maar wel een met gevolgen voor de dingen die ik doe en hoe ik ze doe.

dit weekend kreeg ik een prachtig compliment van mijn man. 

eentje dat ik niet zag aankomen.

eentje dat ik, omdat ik me die dag ook slecht in mijn vel voelde, niet  voor oprecht kon aannemen. 

toen ik er met hem over sprak zei hij:

"binnen twintig jaar ga je zeggen, toen zag ik er tenminste goed uit,  en ik ga kunnen zeggen: ik weet het, ik was erbij."

gelijk heeft hij, waarom in het verleden leven, waarom altijd maar vinden dat we er dunner, dikker, langer, korter, bleker, bruiner,jonger, strakker...moeten zijn. 

ik heb een lichaam dat werkt, ik ben niet ziek, kan leuke dingen doen, heb twee prachtige kinderen op de wereld mogen zetten, en zoveel andere dingen om dankbaar om te zijn.

dus ik neem me voor om me gewoon minder zorgen te maken en gewoon te zijn wie ik ben, met alle "mindere" en "meerdere" kantjes die maken dat ik "ik" ben.

zodat ik later, als ik oud en grijs ben en boordevol rimpels sta, geen spijt hoef te hebben van de dagen dat ik verspild heb aan zorgen over zoiets onbelangrijks als het idee in mijn hoofd over hoe ik eruit zie.

bedankt  ventje

xxx