sprakeloos

de hele avond al loop ik rond met een hoofd vol vragen.  op zich niet zo anders dan de meeste avonden, want stil is het nooit in mijn hoofd, maar vandaag is het met een beklemd gevoel want ik ben bang dat ik vandaag een stukje onschuld van mijn dochters verwoest heb. 

gewoonlijk luister ik enkel naar het nieuws op de radio, enkel in uitzonderlijke gevallen zal ik het laat-avondnieuws nog eens opzetten of het nieuws even opvragen via de tv-theek. enerzijds omdat ik om 19 uur gewoonlijk met een heleboel andere zaken bezig ben, anderzijds omdat ik het niet altijd even boeiend vind en vaak ook omdat ik niet telkens geconfronteerd wil worden met alle miserie in de wereld. en ik wil ook mijn meisjes afschermen van en beschermen tegen alle gruwelijke beelden die je te zien krijgt.  ik wil zo graag geloven in het goede in de mens, en dat is nu niet bepaald de boodschap die je daar te horen krijgt. 

gisteren zag ik echter 1 bepaalde foto verschijnen in mijn overzicht op facebook. eentje die me naar de keel greep en niet meer losliet. 

dus vandaag besloot ik, net klaar met eten, om toch even het nieuws op te zetten, ook al vermijd ik dat als de kinderen nog op zijn. 

de kans om nog even tv te kijken, ook als wat het geen kinderprogramma, lieten ze zich niet ontglippen en ze kropen gezellig even op schoot. 

een kwartiertje eerder had ik net nog een preek afgestoken tegen de jongste dochter, die niet van haar volkorenspaghetti wou eten, over mensen die geen eten hebben. de preek maakte niet veel indruk. de dochter ging liever van tafel met honger, dan te eten. 

maar goed, daar zaten we dus, gezellig bij elkaar, veilig en warm en drie van de vier met een gevulde buik. toen de eerste beelden van de vluchtelingen getoond werden, voelde ik hun ongeloof, hun verwarring. tijdens de hele uitzending vuurden ze de ene na de andere vraag af, helemaal verbijsterd. 

armpjes werden om mijn nek geslagen en steeds weer stelde mijn meisjes dezelfde vraag: "waarom doen die mensen dat? waarom zus, waarom zo? " ik zag in hun ogen het onbegrip, de angst en ik begon me af te vragen of het wel zo verstandig was geweest om hun mee te laten kijken? want ik had een idee aan wat ik me kon verwachten, zij niet. zij hebben nog het pure van een kind: naief en vertrouwend in het mooie en goede. 

 eenmaal in bed, na een verhaaltje, bleven de vragen komen. en ik had maar beperkte antwoorden. 

onze oudste, de gevoeligste van de twee,  huilde, maar had geen woorden om uit te leggen waarom. en ik had geen woorden om haar te troosten. dus liet ik haar uithuilen en hield haar vast, terwijl ik over haar haren streek, me ondertussen afvragend of het verstandig was dat ik haar liet mee kijken? 

tegelijkertijd was ik zo dankbaar dat mijn kinderen in een veilige omgeving opgroeien, dat ik haar kon troosten, dat ze veilig in haar bedje lag. om me daarna meteen weer af te vragen of ik nu een stukje onschuld en vertrouwen vernield heb? of  ik er juist goed aan gedaan heb om hen wat bewuster te maken van de niet altijd zo mooie wereld om hen heen?  

mijn hart en hoofd zitten dus vol vragen, maar eigelijk is dat nog altijd een luxeprobleem denk ik, want al die andere moeders en vaders hebben vast een heleboel andere vragen en zorgen in hun hoofd en hart. want uiteindelijk is dat nog altijd wat we allemaal zijn: mensen, ouders en kinderen, ongeacht nationaliteit.