mijn lijf: een haat-liefde verhouding....#boosyourpossitivity

Deze week was de opdracht van de #boostyourpossitivity campagne van Activia er eentje in het kader van je eigen lijf graag zien.
O boy!

Mijn lijf en ik, dat is een eeuwige tweestrijd, een (veel te ) vaak weerkerend gevecht in mijn hoofd, het moeilijke evenwicht tussen rede en gevoel. Over dat gevecht schreef ik trouwens  hier al een keer. 

Onzeker ben ik sinds mijn kindertijd, altijd ontevreden met mezelf.  Ik was me als kind al pijnlijk bewust van mijn lichaam. En dat beterde niet in de puberteit (bij wie wel eigenlijk).  Gepest worden, op balletles zitten, zwanger zijn, het waren dingen die me alleen maar onzekerder maakten over hoe ik eruit zag. 

Daarnaast heb ik sinds enkele jaren vaak rugproblemen. Na de bevalling van Kroket kreeg ik een dubbele hernia, die jammer genoeg nooit meer helemaal weg is gegaan. Met als resultaat dat ik sommige zaken niet durf / kan doen. Al realiseer ik me ook dat er mensen zijn die veel meer pijn hebben of veel minder dingen kunnen dan ik, soms lijk ik wel een oud vrouwtje. En dan ben ik boos op dit lichaam dat mij naar mijn gevoel in de steek laat. Dan wil ik dingen kunnen doen, zonder er eerst bij na te denken. Of zonder de dag(en) nadien plat te moeten liggen. Of hulp te moeten vragen omdat ik de wasmand niet zelf kan dragen. Of mijn kind niet kan oppakken. Dan ben ik boos, teleurgesteld, verdrietig,....

Langs de andere kant, heb ik een ongelooflijk respect voor het wonder van het menselijke lichaam. Tijdens mijn opleiding leerde ik er (quasi) alles over. Het is gewoon een wonder hoe een lichaam zo ingenieus werkt. Dat het ons in staat stelt om te leven, te leren, te groeien, te genezen, kinderen op de wereld te zetten....Daar kan je alleen maar vol bewondering en verwondering naar opkijken.

Ik heb altijd al een interesse gehad in gezonde voeding en dito levensstijl. Er zijn periodes geweest dat de theorie en de praktijk niet altijd even mooi op elkaar afgestemd waren, maar ik heb wel altijd de intentie gehad om zo goed mogelijk voor mijn lichaam te zorgen.  En dat probeer ik ook mee te geven aan mijn kinderen. 

Let's face it: twee zwangerschappen later zie ik er niet beter uit dan toen ik een tiener / twingtiger was, en dat zal ook niet snel het geval zijn, maar ik ben wel milder voor mezelf geworden. Meestal dan toch.

Want hoe boos ik soms ook mag zijn op mijn lichaam omdat het niet doet wat ik wil, of er niet uitziet zoals ik graag zou willen, het is wel mijn wonderlijke lichaam, waar mijn ziel / geest in mag wonen, zodat die kan leven, leren, genieten, ontdekken, dromen en doen. Dat mijn kinderen gedragen heeft en op de wereld gezet heeft.  Met beginnende rimpels die bewijzen dat ik gelachen en gehuild heb, en littekens waar een verhaal aan vasthangt. 

Mijn lichaam dat niet perfect, maar  menselijk is. 

En zo kan ik op sommige momenten zeggen: I love my body. Niet zozeer om hoe het eruit ziet, maar wel om wat ik er mee kan doen.